„O piesku co był rasy Ogara Polskiego” – część pierwsza

Są takie psy, co na świecie nazywa się od naszej ojczyzny – polskimi (po angielsku: Polish Hound, czyli w dosłownym znaczeniu: pies polski). Pieski te toważyszą naszym dziadkom od co najmniej ok. 500 lat. To nieoceniony towarzysz myśliwych, ale i bardzo dobry towarzysz domowy. Taką funkcję spełnia i teraz.
I po dziś dzień przychodzą na świat małe Ogarki. Pewnego dnia urodziła się dziewczynka tej rasy, czyli suczka. Od pierwszej chwili była ciekawa świata, wierciła się nieprzeciętnie, pijąc mleko z piersi mamy. Pozostałe pieski, co się z nią pojawiły na świecie podczas porodu, to chłopcy. Miała więc dwóch braci. Ponieważ była jedyną nowo narodzoną dziewczynką, nadano jej imię Perełka.

Jak nauczyć psa chodzenia na luźnej smyczy?

Perełka wraz z braćmi świetnie się rozwijała, mama suczka karmiła ich często, także ludzie opiekujący się nimi doglądali ich co chwilę. Ludzie Ci byli bowiem hodowcami. Po ponad miesiącu wszystkie młode psiaki stały się żywotne i bardzo psociły, nawet Perełka jako dziewczynka. Lecz taka natura małych Ogarów, bardzo, bardzo ciekawych świata.
Pewnego razu, gdy rodzeństwo miało już około 3 miesiące, po Perełkę do hodowli zgłosił się starszy człowiek. I tak to nasza jedyna z rodzeństwa piesków dziewczynka trafiła do wnuczki owego starszego pana. Dziadek swojej małej wnuczki wiedział, co robi. Zagłębił bowiem wiedzę i miał pojęcie o tym, że suczka z tej rasy psiaków świetnie się sprawdza w roli kompana dla 3-letniego dziecka.
I tym sposobem dwie dziewczynki, czyli i piesek, i wnuczka, stały się najlepszymi towarzyszami przez ponad dekadę. Przeżyły razem wiele przygód i wspaniałych chwil. Nie bez kozery stare przysłowie mówi: „Pies jest najlepszym przyjacielem człowieka”.